Wagi i miary

Opis zwierzęcia

Żaba jeziorkowa, znana naukowo jako Pelophylax lessonae, jest małym, ale fascynującym przedstawicielem płazów, który zamieszkuje szeroki zakres terenów wodnych w Europie, od małych jeziorek po wolno płynące rzeki. Charakterystyczna dla jej wyglądu jest zielona, czasami z niuansami brązowego, skóra pokryta drobnymi, ciemniejszymi plamkami, która doskonale maskuje ją wśród roślinności wodnej i nadbrzeżnej. Jej brzuch jest zazwyczaj jaśniejszy, koloru żółtawego lub białego, często z nieregularnymi, ciemniejszymi plamami.
Jedną z unikalnych cech żaby jeziorkowej jest jej zdolność do długich skoków, co jest możliwe dzięki dobrze rozwiniętym, silnym tylnym kończynom. Te adaptacje pozwalają jej nie tylko efektywnie uciekać przed drapieżnikami, ale także łatwo przemieszczać się między zbiornikami wodnymi w poszukiwaniu pożywienia czy partnera do rozrodu.
Żaba jeziorkowa prowadzi głównie nocny tryb życia, co pozwala jej unikać wielu zagrożeń i korzystać z chłodniejszych temperatur. W ciągu dnia często ukrywa się wśród gęstej roślinności wodnej lub w mule na dnie zbiorników, co dodatkowo chroni ją przed drapieżnikami i intensywnym promieniowaniem słonecznym.
Rozród żaby jeziorkowej ma miejsce wiosną, kiedy to samce wydają charakterystyczne, głośne nawoływania w celu przyciągnięcia samic. Po udanym zapłodnieniu samica składa jaja w wodzie, które po pewnym czasie przekształcają się w kijanki. Kijanki przechodzą metamorfozę, która trwa kilka miesięcy, po czym przekształcają się w dorosłe osobniki gotowe do rozpoczęcia samodzielnego życia.
Żaba jeziorkowa odżywia się głównie drobnymi bezkręgowcami, takimi jak owady i ich larwy, pająki czy ślimaki, co czyni ją ważnym elementem ekosystemów wodnych, pomagającym w utrzymaniu równowagi biologicznej i ograniczaniu populacji szkodników.
Niestety, jak wiele innych gatunków płazów, żaba jeziorkowa stoi w obliczu licznych zagrożeń, w tym utraty i degradacji siedlisk naturalnych, zanieczyszczenia wód, chorób oraz wpływu gatunków inwazyjnych. Ochrona jej naturalnych siedlisk, wraz z dalszymi badaniami nad biologią i ekologią tego gatunku, są kluczowe dla zapewnienia przetrwania żaby jeziorkowej w jej naturalnym środowisku.