Wagi i miary

Opis zwierzęcia

Czapla białolica (Egretta novaehollandiae), znana również jako australijska czapla biała, to gatunek ptaka wodnego z rodziny czaplowatych, szeroko rozpowszechniony na terenach Australii, Nowej Zelandii, Indonezji, Papui-Nowej Gwinei oraz na wyspach Oceanu Spokojnego. Charakteryzuje się elegancką sylwetką, długimi nogami i szyją, co czyni ją typowym przedstawicielem czapli.

Długość ciała tego ptaka waha się od 65 do 70 cm, a rozpiętość skrzydeł może osiągać od 100 do 120 cm. Ubarwienie czapli białolicej jest zdominowane przez biel, z wyjątkiem okresu godowego, kiedy to na głowie, szyi i grzbiecie pojawiają się piękne, długie, ozdobne pióra o kremowym lub jasnoniebieskim kolorze. Dziób jest długi, smukły i ostro zakończony, co umożliwia ptakowi skuteczne łapanie zdobyczy. Nogi są długie i chude, barwy czarnej lub ciemnoszarej, z wyraźnie kontrastującymi żółtymi stopami.

Czapla białolica prowadzi głównie samotniczy tryb życia, choć podczas sezonu lęgowego może tworzyć kolonie. Jej dieta składa się przede wszystkim z ryb, skorupiaków, owadów wodnych i małych płazów. Poluje, stojąc nieruchomo lub wolno chodząc po płytkich wodach, czekając na zdobycz, którą chwyta dzięki szybkim ruchom swojego długiego dzioba.

Okres lęgowy czapli białolicej różni się w zależności od regionu. Podczas lęgów ptaki te budują gniazda na drzewach lub krzewach, często wśród innych gatunków ptaków wodnych, tworząc mieszane kolonie lęgowe. Samica składa zazwyczaj od 3 do 5 jaj, które są wysiadywane przez okres około 25 dni. Młode są w pełni opierzone po około 6 tygodniach od wyklucia, jednak przez pewien czas pozostają zależne od opieki rodziców.

Czapla białolica jest gatunkiem, który zasiedla różnorodne siedliska wodne, od słodkowodnych mokradeł i rzek, po słone bagna i estuaria. Jest ptakiem wędrownym, który w poszukiwaniu pożywienia potrafi pokonywać długie dystanse.

Pomimo że w niektórych obszarach jej populacja jest pod presją z powodu niszczenia siedlisk i zanieczyszczenia wód, czapla białolica nie jest obecnie uznawana za gatunek zagrożony. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) klasyfikuje ją jako gatunek najmniejszej troski (LC). Jednak ochrona jej naturalnego środowiska pozostaje kluczowa dla zachowania stabilności populacji i różnorodności biologicznej ekosystemów wodnych, w których czapla ta odgrywa ważną rolę.