Znane również jako

• Tasmánský čertík
• Tasmánský čert

Wagi i miary

Dane biologiczne

Opis zwierzęcia

Diabeł tasmański (Sarcophilus harrisii) to gatunek drapieżnego torbacza, który jest jednym z najbardziej charakterystycznych przedstawicieli fauny Australii, a dokładniej – wyspy Tasmania, gdzie obecnie występuje na wolności. Jego nazwa pochodzi od pierwotnych osadników, którzy przestraszeni jego głośnymi i przerażającymi dźwiękami, które wydawał w nocy, nazwali go "diabłem".

Ten mały, lecz silnie zbudowany mięsożerca posiada gęste, czarne futro z charakterystycznymi białymi plamami na klatce piersiowej i zadzie, które mogą różnić się kształtem i wielkością. Jego ciało, mierzące około 65 cm długości, zakończone jest grubym ogonem, który może osiągać do 30 cm. Diabeł tasmański waży od 6 do 8 kg, przy czym samce są zazwyczaj cięższe i większe niż samice.

Najbardziej wyróżniającą cechą diabła tasmańskiego jest jego ogromna szczęka i silne mięśnie żuchwowe, które pozwalają mu rozwijać siłę zgryzu jedną z największych wśród współczesnych gatunków ssaków w stosunku do rozmiaru ciała. Ta zdolność umożliwia mu miażdżenie kości i spożywanie niemal całych ciał swoich ofiar, w tym skóry, futra i kości.

Diabeł tasmański jest zwierzęciem nocnym i samotnikiem. Poluje na małe i średnie zwierzęta, takie jak ptaki, ryby, owady i inne małe ssaki. Nie gardzi również padliną, dzięki czemu odgrywa ważną rolę w ekosystemie jako sanitariusz. Jego dieta jest zatem bardzo zróżnicowana, co pozwala mu przetrwać w różnych warunkach środowiskowych.

Rozmnażanie diabła tasmańskiego również jest interesujące. Samica może rodzić do 30 maluchów, które są wielkości ziarnka ryżu. Jednakże, ze względu na ograniczoną liczbę sutków (cztery), tylko najsilniejsze z nich przetrwają, co jest przykładem surowej selekcji naturalnej.

Niestety, diabeł tasmański jest gatunkiem zagrożonym. Jego populacja znacznie zmniejszyła się w ostatnich dekadach, głównie z powodu choroby nowotworowej, zwaną chorobą guzów twarzy diabła tasmańskiego (DFTD), która jest przenoszona przez kontakty społeczne i walki o terytorium. Choroba ta prowadzi do śmierci zwierząt z powodu niezdolności do jedzenia. Rząd Tasmanii oraz liczne organizacje ekologiczne prowadzą programy ochronne i próby znalezienia lekarstwa na tę śmiertelną chorobę.

Mimo swojego groźnego wyglądu i reputacji, diabeł tasmański jest ciekawym i ważnym elementem swojego ekosystemu. Jego ochrona jest kluczowa nie tylko dla utrzymania bioróżnorodności, ale także dla zachowania równowagi naturalnych procesów ekologicznych na Tasmanii.