Wagi i miary

Opis zwierzęcia

Glista psia (Toxocara canis) jest pasożytniczym nicieniem, który zalicza się do rodziny Ascarididae. Jest jednym z najczęściej występujących wewnętrznych pasożytów u psów, ale może również infekować inne ssaki, w tym ludzi, prowadząc do choroby zwanej toksokarozą. Dorosłe osobniki tego gatunku osiągają zazwyczaj długość od 9 do 18 cm, choć zdarzają się również większe egzemplarze. Charakteryzują się cylindrycznym kształtem ciała, który jest biały lub lekko żółtawy.
Cykl życiowy glisty psiej jest złożony i obejmuje kilka etapów. Samice składają jaja w jelitach zainfekowanego gospodarza, zazwyczaj psa. Jaja te są następnie wydalane z kałem do środowiska zewnętrznego, gdzie dojrzewają i stają się zakaźne dla nowego gospodarza, którym może być inny pies, inny ssak lub człowiek. Zakażenie u ludzi najczęściej następuje przez połknięcie jaj z zanieczyszczonej gleby, co jest szczególnie powszechne u małych dzieci, które bawią się na ziemi i mają tendencję do wkładania rąk do ust.
Po spożyciu zakaźnych jaj, larwy wydostają się z nich w jelicie cienkim i przenikają przez ścianę jelita do krwiobiegu, przez który mogą migrować do różnych tkanek i organów, takich jak wątroba, płuca, mózg, oczy, powodując różnorodne objawy zależne od miejsca ich lokalizacji. U psów typowe objawy zarażenia glistą psią to utrata wagi, słabe przyrosty masy ciała u szczeniąt, wymioty, biegunka, słabe ogólne samopoczucie, a w przypadku silnego zarażenia może dojść nawet do zablokowania jelit przez skupisko dorosłych glist.
W przypadku ludzi, toksokaroza może przebiegać bezobjawowo lub objawiać się niespecyficznymi symptomami, takimi jak gorączka, kaszel, astma, zapalenie wątroby, a w przypadkach zakażenia oczu może prowadzić do utraty wzroku. Diagnostyka zarażenia u ludzi i zwierząt opiera się na badaniach kału, testach serologicznych oraz obrazowych metodach diagnostycznych, takich jak ultrasonografia czy tomografia komputerowa, które mogą wykazać obecność larw w tkankach.
Zapobieganie zarażeniu glistą psią opiera się przede wszystkim na regularnym odrobaczaniu psów, utrzymaniu czystości miejsc, w których zwierzęta przebywają, oraz unikaniu kontaktu z potencjalnie zanieczyszczoną glebą. Ważne jest także mycie rąk po kontakcie z ziemią oraz przed jedzeniem, co jest szczególnie istotne w przypadku dzieci, które są bardziej narażone na zakażenie.
Glista psia jest więc pasożytem, który może stanowić poważne zagrożenie zarówno dla zwierząt, jak i ludzi. Świadomość sposobów zarażenia i przestrzeganie podstawowych zasad higieny są kluczowe w zapobieganiu rozprzestrzenianiu się tego pasożyta.