Opis zwierzęcia

Krwawodziób (Tringa totanus), znany również pod nazwą brodziec piskliwy, to gatunek ptaka wodnego z rodziny bekasowatych. Jest to średniej wielkości ptak o charakterystycznym wyglądzie, którego można spotkać na terenach wilgotnych, takich jak bagna, mokradła czy brzegi rzek i jezior w wielu częściach Europy, Azji oraz północno-zachodniej Afryki. Część populacji krwawodziobów to ptaki wędrowne, które przemieszczają się na południe na zimę, docierając do południowej Europy, Afryki, a nawet do południowej Azji.
Wygląd zewnętrzny krwawodzioba jest dość charakterystyczny i pozwala na łatwą identyfikację. Ptak ten osiąga długość ciała około 25-30 cm, a rozpiętość skrzydeł wynosi od 57 do 59 cm. Jego upierzenie jest zróżnicowane w zależności od pory roku. W szacie godowej, która pojawia się na wiosnę i latem, dominują barwy brązowe i rdzawe na grzbiecie, które kontrastują z jasnym, niemal białym brzuchem. Charakterystycznym elementem wyglądu jest także długi, prosty dziób o czerwonej barwie u nasady, przechodzący w czarną na końcu, co stanowi o jego nazwie. Oczy otoczone są cienką, białą obwódką, a nogi mają jaskrawo czerwoną lub pomarańczową barwę.
Krwawodziób prowadzi raczej skryty tryb życia. Jest ptakiem wszystkożernym, choć podstawę jego diety stanowią drobne bezkręgowce wodne takie jak owady, ich larwy, małe mięczaki i skorupiaki, które zbiera z miękkiego błotnistego podłoża, czasami również zjadając drobne ryby i nasiona roślin wodnych. Jego sposób żerowania jest typowy dla bekasowatych – szybkimi ruchami dzioba sonduje on miękkie podłoże w poszukiwaniu pokarmu.
Rozród krwawodziobów ma miejsce głównie w północnej części ich zasięgu występowania. Tworzą one pary, które razem uczestniczą w budowie gniazda ukrytego wśród roślinności na ziemi. Samica składa zazwyczaj 4 jaja, które są wysiadywane przez obydwoje rodziców przez okres około 22-24 dni. Młode są zdolne do samodzielnego opuszczania gniazda niedługo po wykluciu, lecz pozostają pod opieką rodziców, którzy uczą je, jak zdobywać pokarm.
Krwawodzioby są ptakami o dużym znaczeniu ekologicznym, pełniącym ważną rolę w ekosystemach wodnych, które zamieszkują. Są także wskaźnikiem zdrowia tych środowisk, a ich obecność lub brak może sygnalizować zmiany w stanie środowiska naturalnego. Pomimo że w wielu miejscach ich populacje są stabilne, to jednak w niektórych regionach ich liczba spada, głównie z powodu utraty naturalnych siedlisk związanej z działalnością człowieka, zanieczyszczeniem środowiska oraz zmianami klimatycznymi. Ochrona ich naturalnych siedlisk jest kluczowa dla zachowania tego interesującego gatunku ptaka.