Wagi i miary

Dane biologiczne

Status zagrożenia

Opis zwierzęcia

Makak japoński (Macaca fuscata), zwany także makakiem japońskim lub małpą śnieżną, to wyjątkowy gatunek naczelnych, który przyciąga uwagę swoim niezwykłym zachowaniem i zdolnością przystosowania się do chłodnego klimatu. Jest to najbardziej na północ wysunięty gatunek małp na świecie, zamieszkujący głównie wyspy Japonii, w tym Honsiu, Sikoku, Kiusiu oraz niektóre mniejsze wyspy.

Makak japoński ma mocną, krępa budowę ciała, z długim, gęstym futrem, które może przybierać różne odcienie brązu lub szarości, a w zimie staje się szczególnie puszyste, aby chronić zwierzę przed niskimi temperaturami. Długość ciała dorosłych osobników waha się od 79 do 95 cm, przy czym samce są zazwyczaj znacznie większe i cięższe od samic, mogące ważyć od 10 do 14 kg, podczas gdy samice osiągają wagę od 5,5 do 8,5 kg. Charakterystyczną cechą tych małp jest ich czerwona, nieowłosiona twarz oraz krótki ogon, który może mierzyć jedynie od 8 do 10 cm długości.

Makaki japońskie są zwierzętami społecznymi, żyjącymi w dobrze zorganizowanych grupach, które mogą liczyć od kilkunastu do nawet ponad stu osobników. W obrębie tych grup panuje skomplikowana hierarchia, w której dominują samce, ale także istotną rolę odgrywają samice, które tworzą własne hierarchie oparte na rodzinnych związkach. Komunikacja w grupie odbywa się za pomocą różnorodnych dźwięków, gestów i mimiki.

Jedną z najbardziej charakterystycznych i fascynujących cech makaków japońskich jest ich zwyczaj kąpieli w gorących źródłach, zwłaszcza w zimie, co nie tylko pomaga im utrzymać ciepło, ale również wydaje się pełnić funkcje społeczne i relaksacyjne. To zachowanie przyciągnęło uwagę badaczy i turystów z całego świata, czyniąc te małpy jednymi z najbardziej rozpoznawalnych przedstawicieli dzikiej fauny Japonii.

Makaki japońskie są wszystkożerne, ich dieta jest zróżnicowana i dostosowana do pory roku. Latem żywią się głównie owocami, liśćmi, nasionami i kwiatami, podczas gdy zimą, gdy pożywienie jest trudniej dostępne, mogą spożywać korę drzew, owady, a nawet ryby. Poszukiwanie pożywienia zajmuje im znaczną część dnia.

Zagrożenia dla makaków japońskich wynikają głównie z działalności człowieka, w tym utraty siedlisk, konfliktów z rolnikami i polowań. Pomimo tych zagrożeń, są one uznawane za gatunek najmniejszej troski przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody (IUCN), co w dużej mierze wynika z działań ochronnych i wysiłków badawczych, mających na celu zachowanie tego unikalnego gatunku i jego środowiska naturalnego.