Status zagrożenia

Opis zwierzęcia

Mewa czerwonodzioba (Chroicocephalus novaehollandiae), znana również jako mewa srebrzysta, jest średniej wielkości ptakiem z rodziny mewowatych, który zamieszkuje tereny Australii, Nowej Zelandii oraz niektóre obszary Oceanii. Jest to gatunek łatwo rozpoznawalny dzięki charakterystycznym cechom, takim jak jaskrawo czerwony dziób i nogi, które kontrastują z jej głównie białym upierzeniem.
Upierzenie mewy czerwonodziobej jest w większości białe, z wyjątkiem jasnoszarych skrzydeł i pleców. Na końcach skrzydeł widnieją czarne pasy, które są szczególnie widoczne podczas lotu. Głowa ptaka w sezonie lęgowym jest biała, natomiast poza tym okresem może mieć szarawe plamy. Jednym z najbardziej charakterystycznych cech tego gatunku, oprócz czerwonego dzioba, są jasnoczerwone nogi, które odróżniają go od innych mew.
Mewa czerwonodzioba jest ptakiem oportunistycznym, co oznacza, że jej dieta jest bardzo zróżnicowana i dostosowuje się do dostępnych zasobów. Żywi się głównie małymi rybami, mięczakami, skorupiakami, a także odpadkami ludzkimi, co często przyciąga ją w pobliże obszarów zamieszkałych przez ludzi, takich jak plaże, porty czy wysypiska śmieci.
Ptak ten jest również znany z jego głośnego i charakterystycznego nawoływania, które często można usłyszeć nad wybrzeżami i w innych środowiskach wodnych. Mewa czerwonodzioba jest gatunkiem kolonijnym; w sezonie lęgowym tworzy duże kolonie, w których buduje gniazda na ziemi, wśród roślinności lub na skałach. W gniazdach zazwyczaj znaleźć można od dwóch do trzech jaj, które są inkubowane przez okres około 25 dni.
Mimo że mewa czerwonodzioba jest gatunkiem szeroko rozpowszechnionym i licznie występującym, to zmiany w środowisku spowodowane działalnością człowieka, takie jak zanieczyszczenie morza, nadmierne rybołówstwo oraz utrata naturalnych siedlisk, mogą wpłynąć na jej populację. Ochrona jej naturalnego środowiska jest więc kluczowa dla zachowania tego interesującego i ważnego gatunku w ekosystemach morskich i przybrzeżnych.