Status zagrożenia

Opis zwierzęcia

Mewa modrodzioba (Pagophila eburnea) to wyjątkowy i niezwykle rzadki gatunek ptaka z rodziny mewowatych, który przyciąga uwagę swoim niezwykłym wyglądem oraz zachowaniami. Cechą charakterystyczną, która wyróżnia go spośród innych mew, jest jego jasne, niemal białe upierzenie, które doskonale maskuje go na tle lodowatego krajobrazu jego naturalnego środowiska. Dodatkowo, niebieskawe zabarwienie dzioba i okolic oczu nadaje mu wyjątkowego, nieco tajemniczego wyglądu.

Mewa modrodzioba to gatunek typowo arktyczny, zamieszkujący obszary polarnych lodowców i krajobrazy skute lodem przez większą część roku. Jej zasięg występowania obejmuje głównie regiony Arktyki, w tym północne obszary Kanady, Grenlandię, Svalbard oraz wyspy rosyjskiej Arktyki. Ze względu na trudno dostępne i odległe środowisko, mewa modrodzioba prowadzi stosunkowo ukryty tryb życia, co sprawia, że nie jest łatwo ją zaobserwować.

W swoim naturalnym środowisku, mewa modrodzioba wykazuje niezwykłą zdolność do przetrwania w ekstremalnie niskich temperaturach, co jest możliwe dzięki jej gęstemu i izolującemu upierzeniu. Jej dieta jest typowa dla ptaków morskich i opiera się głównie na rybach, skorupiakach oraz mięczakach, które zdobywa, nurkując w zimnych wodach arktycznych. Interesującym zachowaniem jest także jej umiejętność wykorzystywania okazji do kradzieży pokarmu od innych ptaków, co jest przykładem tzw. kleptopasożytnictwa.

Okres lęgowy mewy modrodziobej przypada na wiosnę i wczesne lato, kiedy to pary tworzą gniazda na niedostępnych klifach lub na ziemi, często na odosobnionych, lodowych płatach. W jednym lęgu zazwyczaj znajduje się jedno jajo, które oboje rodzice wspólnie wysiadują. Opieka nad potomstwem jest wspólnym zadaniem, a młode są karmione przez rodziców do momentu, gdy są gotowe do samodzielnego życia.

Mewa modrodzioba jest gatunkiem zagrożonym, głównie z powodu zmian klimatycznych, które prowadzą do topnienia lodowców i zmniejszenia dostępnych obszarów lęgowych. Ponadto, zagrożeniem dla tego gatunku jest także zanieczyszczenie środowiska morskiego, które wpływa na dostępność pokarmu. Ochrona tego unikatowego ptaka oraz jego siedlisk jest kluczowa dla zachowania bioróżnorodności regionów arktycznych.