Status zagrożenia

Opis zwierzęcia

Mewa romańska (Larus michahellis) to ptak z rodziny mewowatych, charakteryzujący się imponującą rozpiętością skrzydeł i zróżnicowanym repertuarem głosowym. Ten gatunek mewy, często mylony z blisko spokrewnionymi gatunkami, takimi jak mewa srebrzysta czy mewa żółtonoga, wyróżnia się jednak szeregiem charakterystycznych cech, które pozwalają na jego jednoznaczne rozpoznanie.
Dorosłe osobniki osiągają długość ciała wynoszącą od 55 do 67 cm, a rozpiętość skrzydeł może przekraczać 140 cm. Mewa romańska ma stosunkowo mocną budowę ciała z dużą głową i potężnym, żółtym dziobem, na którego końcu znajduje się charakterystyczna czerwona plamka. Oczy są jasne, z żółtymi lub pomarańczowymi tęczówkami, co nadaje im wyrazisty wygląd. Nogi są również żółte, co dodatkowo odróżnia ją od innych gatunków mew.
Upierzenie dorosłych ptaków jest głównie białe, z szarym grzbietem i skrzydłami. Na końcach skrzydeł znajdują się charakterystyczne czarne plamy, które są dobrze widoczne w locie. Młode mewy romańskie mają bardziej zmienne ubarwienie, z przewagą brązowych i szarych odcieni, co czyni ich identyfikację bardziej złożoną.
Mewa romańska jest gatunkiem częściowo wędrownym. Ptaki te gniazdują na wybrzeżach Morza Śródziemnego, Atlantyku oraz w niektórych częściach Europy Środkowej. Ich dieta jest bardzo zróżnicowana i zależy głównie od dostępności pokarmu. Zjada ona ryby, mięczaki, skorupiaki, odpadki, a czasem nawet mniejsze ptaki lub ich jaja.
Gniazda mew romańskich zazwyczaj znajdują się na ziemi, w ukryciu między skałami lub roślinnością, często w koloniach liczących nawet kilkaset par. Samica składa od 2 do 3 jaj, które są wysiadywane przez obydwoje rodziców przez około 4 tygodnie.
Mewy romańskie odgrywają ważną rolę w ekosystemie jako skuteczni sprzątacze. Ich obecność w środowisku naturalnym pomaga w utrzymaniu równowagi ekologicznej, choć w niektórych obszarach ich liczba może stanowić problem, szczególnie w pobliżu ludzkich osiedli, gdzie mewy te przystosowały się do życia na śmietnikach i w portach rybackich.
Ochrona mewy romańskiej koncentruje się głównie na zachowaniu jej naturalnych siedlisk i zarządzaniu odpadami, aby zmniejszyć jej zależność od ludzkich źródeł pożywienia. Pomimo iż nie jest to gatunek zagrożony, ważne jest monitorowanie jego populacji, aby zapewnić zrównoważony rozwój i ochronę środowiska naturalnego.