Status zagrożenia

Opis zwierzęcia

Mrówka ćmawa (Formica polyctena) to fascynujący przedstawiciel świata owadów, należący do rodziny mrówkowatych. Te stosunkowo duże mrówki są rozpowszechnione głównie w Europie, gdzie zasiedlają przede wszystkim lasy liściaste i mieszane, ale można je znaleźć również w parkach i ogrodach. Mrówka ćmawa jest gatunkiem społecznym, tworzącym rozbudowane kolonie, które mogą liczyć nawet kilka tysięcy osobników.
Kolonia mrówki ćmawej składa się z jednej lub więcej królowych, które są odpowiedzialne za rozmnażanie, licznych robotnic zajmujących się zdobywaniem pokarmu, opieką nad potomstwem i budową gniazda, oraz samców i nowych królowych, które pojawiają się w kolonii wyłącznie w okresie rozmnażania. Gniazda tych mrówek są imponujące – mogą osiągać metr wysokości i są budowane z drobnych gałązek, igieł, liści i innych materiałów organicznych. Znajdują się zazwyczaj na otwartych przestrzeniach, gdzie słoneczne promienie mogą łatwo docierać do gniazda i ogrzewać je.
Mrówki te odgrywają kluczową rolę w ekosystemach leśnych. Jako drapieżniki, polują na różnorodne owady i ich larwy, przyczyniając się do kontroli populacji szkodników leśnych. Co więcej, mrówki ćmawe są także ważnymi rozprzestrzeniaczami nasion niektórych roślin, a przez to przyczyniają się do ich regeneracji i rozprzestrzeniania.
Charakterystyczną cechą mrówki ćmawej jest jej zdolność do wydzielania kwasu mrówkowego, który używany jest do obrony przed drapieżnikami i mikroorganizmami. Ten silnie działający związek chemiczny może powodować podrażnienia skóry, a w kontakcie z oczami nawet poważne uszkodzenia.
Dieta mrówki ćmawej jest różnorodna i obejmuje zarówno substancje roślinne, jak i zwierzęce. Mrówki te polują na małe owady, larwy, a także korzystają z nektaru i spadzi, która jest produktem wydzielanym przez mszyce. Te ostatnie są często „hodowane” przez mrówki w ich gniazdach, co jest przykładem mutualizmu – obopólnej korzyści dla obu gatunków.
Mrówka ćmawa, choć może wydawać się niepozorna, jest niezwykle ważnym elementem swojego ekosystemu. Dzięki swoim działaniom, przyczynia się nie tylko do kontroli populacji innych owadów, ale także do rozprzestrzeniania roślin i utrzymania zdrowia środowiska leśnego. Ich społeczna struktura, umiejętności budowlane i złożone interakcje z innymi gatunkami stanowią fascynujący obiekt badań dla entomologów i przyrodników.