Opis zwierzęcia

Nur czarnoszyi (Gavia arctica) to fascynujący ptak wodny, który przyciąga uwagę swoim wyjątkowym wyglądem i niezwykłymi nawykami życiowymi. Jest to gatunek charakterystyczny dla chłodnych wód północnego Atlantyku oraz północnych części Eurazji, gdzie preferuje otwarte przestrzenie wodne, takie jak jeziora, rzeki czy morskie wybrzeża.

Morfologicznie, nur czarnoszyi jest ptakiem średniej wielkości, osiągającym długość ciała od 55 do 75 cm, a rozpiętość skrzydeł może wynosić od 110 do 130 cm. Jego masa ciała waha się między 1,4 a 2,5 kg. Co charakterystyczne, w sezonie lęgowym ptaki te prezentują piękne upierzenie – głowa i szyja są czarne z charakterystycznym białym pasem wokół oczu, który nadaje im niezwykły wygląd. Grzbiet ma kolor szaro-niebieski, a brzuch biały. Poza sezonem lęgowym upierzenie staje się bardziej stonowane, głowa i szyja przybierają szarawą barwę, a na ciele pojawiają się białe plamy.

Nur czarnoszyi jest znakomitym nurkiem, potrafi zanurkować na głębokość ponad 60 metrów w poszukiwaniu pokarmu, który stanowią głównie ryby, skorupiaki oraz mniejsze organizmy wodne. Ich zdolności do nurkowania są imponujące, mogą pozostać pod wodą przez ponad minutę, co umożliwia im efektywne łowy.

Rozmnażanie tego gatunku odbywa się na słodkowodnych jeziorach w tundrze i leśnej tundrze, gdzie ptaki te budują gniazda na ziemi, w pobliżu brzegu wody. Nur czarnoszyi jest monogamiczny, a pary często pozostają ze sobą przez wiele sezonów lęgowych. Samica zazwyczaj składa dwa jaja, które są następnie wysiadywane przez obydwoje rodziców przez około 27 do 29 dni. Młode są w stanie pływać i nurkować niemal od razu po wykluciu, choć przez pierwsze tygodnie życia są zależne od opieki rodziców.

Ptaki te są migrujące. Zimę spędzają na otwartych wodach przybrzeżnych i na morzu, często daleko od lądu. Ich migracje mogą być długie i wyczerpujące, prowadząc je przez setki, a nawet tysiące kilometrów.

Nur czarnoszyi jest gatunkiem podlegającym ochronie ze względu na zmniejszającą się populację. Główne zagrożenia dla tego ptaka to utrata i degradacja siedlisk lęgowych, zanieczyszczenie wód, w których żyje, a także przypadkowe złapanie w narzędzia rybackie. Ochrona tego wyjątkowego ptaka i jego siedlisk jest kluczowa dla zachowania bioróżnorodności naszej planety.