Wagi i miary

Dane biologiczne

Status zagrożenia

Opis zwierzęcia

Oposek mysi (Marmosa murina), znany również jako opos mysi, to mały torbacz należący do rodziny Didelphidae, który zamieszkuje lasy tropikalne Ameryki Południowej i Centralnej. Jego nazwa pochodzi od charakterystycznego wyglądu, który przypomina mysz, jednak oposek mysi jest zwierzęciem torbaczym, a nie gryzoniem.
Oposek mysi ma delikatne, miękkie futro o barwie od szarej do czerwonawo-brązowej, z jaśniejszymi odcieniami na brzuchu. Charakteryzuje się stosunkowo dużymi, sterczącymi uszami i dużymi, czarnymi oczami, które są przystosowane do życia nocnego. Długość ciała tych zwierząt waha się od 12 do 18 cm, z dodatkowym, chwytnym ogonem, który może być równie długi lub dłuższy niż reszta ciała. Ogon służy nie tylko do utrzymywania równowagi podczas poruszania się po drzewach, ale również jako piąta kończyna, umożliwiająca oposkowi mysiemu chwytanie gałęzi czy przenoszenie materiałów do gniazda.
Jako nocne zwierzę, oposek mysi prowadzi samotniczy tryb życia, spędzając dzień w schronieniach, takich jak dziuple drzew czy gęste zarośla. Jego dieta jest wszechstronna – zwierzę to żywi się owocami, nektarem, małymi bezkręgowcami, a czasami mniejszymi kręgowcami. Sposób odżywiania się oposka mysiego przyczynia się do rozprzestrzeniania nasion, co czyni go ważnym elementem ekosystemów leśnych.
Rozmnażanie oposka mysiego nie jest ściśle sezonowe, ale może wzrastać podczas okresów obfitości pokarmu. Samica posiada torbę lęgową, w której rozwijają się nowo narodzone młode. W jednym miocie może być od jednego do nawet piętnastu młodych, chociaż zazwyczaj liczba ta jest mniejsza. Młode oposki spędzają pierwsze tygodnie życia w torbie matki, gdzie są karmione mlekiem i chronione przed drapieżnikami.
Oposek mysi, podobnie jak inne torbacze, pełni ważną rolę w ekosystemie jako kontroler populacji owadów i innych małych zwierząt, a także jako ofiara dla większych drapieżników. Jednakże, ze względu na utratę siedlisk i fragmentację lasów, populacje oposka mysiego mogą być zagrożone. Mimo to, gatunek ten jest obecnie klasyfikowany jako najmniejszej troski (LC) przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody (IUCN), co wskazuje na to, że na razie nie jest bezpośrednio zagrożony wyginięciem.
Marmosa murina jest przykładem niesamowitej adaptacji i różnorodności życia w tropikalnych lasach, pełniąc kluczową rolę w utrzymaniu zdrowia i równowagi tych delikatnych ekosystemów. Jego obecność w lasach Ameryki Południowej i Centralnej podkreśla znaczenie ochrony naturalnych siedlisk dla zachowania bioróżnorodności.