Wagi i miary

Opis zwierzęcia

Szerszeń azjatycki (Vespa mandarinia), znany również jako szerszeń olbrzymi lub szerszeń japoński, to jedno z największych owadów błonkoskrzydłych na świecie. Dorosłe osobniki mogą osiągnąć długość ciała od 3,5 do 4 cm, a rozpiętość ich skrzydeł często przekracza 6 cm. Charakterystyczne dla tego gatunku są jaskrawe barwy, z dominującym czarnym tułowiem i żółtą lub pomarańczową głową oraz pasami na odwłoku, co sprawia, że są łatwo rozpoznawalne i budzą respekt.
Szerszeń azjatycki jest drapieżnikiem, który poluje na inne owady, takie jak pszczoły, osy i szerszenie innych gatunków. Jego dieta składa się również z nektaru i soków roślinnych, co czyni go ważnym, choć niekiedy destrukcyjnym elementem ekosystemu. Szczególnie znany jest z ataków na ule pszczoły miodnej, co może mieć katastrofalne skutki dla lokalnych populacji tych owadów oraz dla rolnictwa i produkcji miodu.
Szerszeń azjatycki posiada potężny żądło, które może mierzyć nawet 6 mm długości. Jego jad jest wyjątkowo silny i zawiera neurotoksyny, które mogą być śmiertelne dla osób uczulonych lub w przypadku wielokrotnego użądlenia. Ból spowodowany użądleniem opisywany jest jako niezwykle intensywny.
Gniazda szerszenia azjatyckiego są budowane zazwyczaj w ziemi lub w pustych przestrzeniach w lasach, często na niskich wysokościach. Są one tworzone z celulozy, którą szerszenie pozyskują, gryząc zgniłe drewno i mieszając je ze swoją śliną. Struktura gniazda jest wielowarstwowa, a wewnątrz mogą mieszkać setki osobników.
Szerszeń azjatycki jest gatunkiem rodzimym dla wschodniej i południowo-wschodniej Azji, ale w ostatnich latach obserwuje się jego rozprzestrzenianie się na nowe tereny, w tym do Europy i Ameryki Północnej. Przyczynia się do tego globalny handel oraz zmiany klimatyczne, które umożliwiają przetrwanie i rozród tego gatunku w nowych środowiskach.
Choć szerszeń azjatycki odgrywa ważną rolę w swoim naturalnym ekosystemie, jako drapieżnik kontrolujący populacje innych owadów, jego obecność poza rodzimym obszarem jest postrzegana jako zagrożenie. Badania nad metodami kontrolowania jego populacji i ograniczania negatywnego wpływu na lokalne ekosystemy są przedmiotem intensywnych badań naukowych.