Wagi i miary

Opis zwierzęcia

Wilga zwyczajna (Oriolus oriolus) jest średniej wielkości, wyjątkowo kolorowym ptakiem z rodziny wilgowatych, którego wygląd i melodia wyróżniają się w europejskich krajobrazach, zwłaszcza podczas wiosennego i letniego sezonu lęgowego. To ptak, który swoją obecnością dodaje uroku lasom liściastym, ogrodom i parkom, gdzie często można go spotkać.

Samce wilgi zwyczajnej są łatwo rozpoznawalne dzięki ich jaskrawemu, złocisto-żółtemu upierzeniu z kontrastującymi czarnymi skrzydłami i ogonem. Taka kolorystyka sprawia, że są jednymi z najbardziej kolorowych ptaków w Europie. Samice i młode ptaki są mniej wyraziste, mają bardziej matowe, zielonkawo-żółte upierzenie z ciemniejszymi skrzydłami, co zapewnia im lepsze maskowanie wśród liści. Obie płcie mają różowawe nogi i ciemny, ostry dziób, idealnie przystosowany do jedzenia owoców, które stanowią główną część ich diety, choć nie gardzą również owadami.

Wilga zwyczajna jest ptakiem migrującym. Wiosną, zwykle w kwietniu lub na początku maja, powraca do Europy z zimowisk w Afryce Subsaharyjskiej, aby rozpocząć sezon lęgowy. Wybór miejsca na gniazdo to zadanie samca, który następnie wraz z samicą buduje kubeczkowate gniazdo na drzewie, często ukryte wśród gęstych gałęzi. W jednym lęgu pojawia się zazwyczaj od 3 do 5 jaj, które są wysiadywane głównie przez samicę przez około 14-15 dni. Młode są karmione przez oboje rodziców i opuszczają gniazdo po około 14 dniach, choć przez pewien czas pozostają jeszcze pod ich opieką.

Jedną z najbardziej charakterystycznych cech wilgi zwyczajnej jest jej śpiew. Melodia samca, często słyszana na początku lata, jest melodyjna, flażoletowa, pełna trylek i gwizdów, co czyni ją jedną z najpiękniejszych w europiejskiej awifaunie. Śpiew ten pełni nie tylko funkcję przyciągania samic, ale również odstrasza inne samce od zajmowanego terytorium.

Wilga zwyczajna jest ptakiem, który cieszy się stosunkowo stabilną populacją, chociaż w niektórych regionach odnotowuje się spadki liczebności, głównie z powodu utraty naturalnych siedlisk, zmian w rolnictwie czy zagrożeń ze strony drapieżników. Ochrona naturalnych siedlisk, zwłaszcza starych lasów liściastych i sadów, jest kluczowa dla zachowania tej niezwykłej i barwnej części europejskiej bioróżnorodności.