Wagi i miary
Długość |
od 54 do 60 cm |
Masa |
od 1000 do 1625 |
Rozpiętość skrzydeł |
od 110 do 125 cm |
Opis zwierzęcia
Bernikla rdzawoszyja (Branta ruficollis) to niewielka, lecz wyjątkowo urokliwa gęś, która przyciąga uwagę swoim charakterystycznym wyglądem. Jest to ptak wędrowny, należący do rodziny kaczkowatych, którego naturalne siedliska to tundra oraz mokradła w północnej Eurazji, głównie na obszarach Rosji, a zimą migruje do południowej Europy i południowo-zachodniej Azji.
Dorosłe osobniki osiągają długość ciała około 56-70 cm, a rozpiętość skrzydeł wynosi od 120 do 135 cm. Jedną z najbardziej charakterystycznych cech bernikli rdzawoszyjej jest jej głowa, która jest głęboko czarna, tworząc kontrast z białą plamą na twarzy, która rozciąga się od oka do gardła. To właśnie ten wyrazisty wzór sprawia, że ptak ten jest łatwo rozpoznawalny.
Szyja tego ptaka jest krótka i gruba, co nadaje mu nieco topornego wyglądu. Jak wskazuje nazwa, szyja oraz górna część piersi są rdzawoczerwone, co jeszcze bardziej wyróżnia berniklę rdzawoszyją na tle innych gęsi. Reszta ciała jest głównie czarna, z wyjątkiem brzucha i spodu ogona, które są białe, oraz szarych boków i tyłu. Skrzydła są również czarne z wyraźnym białym pasem, widocznym podczas lotu.
Bernikla rdzawoszyja żywi się głównie roślinnością wodną oraz trawą, którą zbiera, pasąc się na lądzie. W trakcie żerowania te ptaki mogą pokazywać interesujące zachowania społeczne, często gromadząc się w duże, głośne stada.
Okres lęgowy dla bernikli rdzawoszyjej rozpoczyna się wczesnym latem, kiedy to ptaki te wracają na północ, aby zbudować gniazda na ziemi w bezpośredniej bliskości wody. Samica składa od 3 do 7 jaj, które następnie wysiaduje przez około 24-26 dni. W tym czasie samiec strzeże gniazda przed drapieżnikami i innymi zagrożeniami.
Bernikla rdzawoszyja jest gatunkiem, który wzbudza zainteresowanie nie tylko wśród ornitologów, ale i miłośników przyrody. Choć nie jest uznawana za gatunek zagrożony, zmiany klimatyczne i degradacja siedlisk stanowią poważne wyzwania dla jej populacji. Ochrona mokradeł, szczególnie na terenach lęgowych i zimowisk, jest kluczowa dla zachowania tego wyjątkowego gatunku ptaka.