Status zagrożenia

Opis zwierzęcia

Gołąb wędrowny (Ectopistes migratorius) to gatunek ptaka, który niegdyś był jednym z najliczniejszych ptaków na terenie Ameryki Północnej. Jego historia jest zarówno fascynująca, jak i tragiczna, bowiem w wyniku masowego polowania i niszczenia siedlisk, gołąb wędrowny został całkowicie wytępiony. Ostatni znany przedstawiciel tego gatunku, samica imieniem Martha, zmarła w 1914 roku w ogrodzie zoologicznym w Cincinnati, w Stanach Zjednoczonych.

Gołąb wędrowny był średniej wielkości ptakiem, o długości ciała około 40 cm i rozpiętości skrzydeł wynoszącej około 50 cm. Jego upierzenie było głównie szaro-niebieskie z metalicznym połyskiem, a w okolicach szyi można było dostrzec piękne, iryzujące barwy. Samice były nieco bardziej matowe niż samce. Te ptaki były znane z szybkiego i zwinne lotu, podczas którego mogły osiągać prędkość do 100 km/h.

Żywiły się głównie nasionami, owocami i owadami, które zbierały na ziemi. Ich dieta była dość zróżnicowana i mogła się zmieniać w zależności od dostępności pokarmu w danym obszarze. Gołębie te były również znane z tego, że w czasie żerowania formowały ogromne stada, które mogły liczyć nawet miliony osobników. Tak ogromne zgromadzenia ptaków były w stanie przelatywać przez obszary i zasiewać zniszczenie wśród upraw rolnych, co często stawiało je w konflikcie z rolnikami.

Gołąb wędrowny był gatunkiem monogamicznym; pary zazwyczaj pozostawały ze sobą przez całe życie. Okres lęgowy rozpoczynał się wiosną, kiedy to ptaki te gromadziły się w koloniach lęgowych, które mogły liczyć tysiące, a nawet miliony osobników. Samica zazwyczaj składała jedno jajo, które była wysiadywana przez obydwoje rodziców przez około dwa tygodnie. Młode szybko rosły i zazwyczaj opuszczały gniazdo po około miesiącu.

Niestety, ogromne liczebności gołębi wędrownych, łatwość, z jaką można było je łapać i zabijać, a także rozwój sieci kolejowej, który ułatwiał transport mięsa do miast, doprowadziły do masowego polowania na te ptaki. W połączeniu z niszczeniem ich naturalnych siedlisk, spowodowanym ekspansją rolnictwa i urbanizacją, doprowadziło to do dramatycznego spadku ich populacji. Pomimo późniejszych prób ochrony tego gatunku, było już za późno, by zapobiec jego wyginięciu.

Historia gołębia wędrownego stanowi smutne przypomnienie o konsekwencjach ludzkiej działalności dla świata przyrody. Jest symbolem utraconej obfitości przyrody Ameryki Północnej i przestrogą, jak ważne jest zachowanie bioróżnorodności i ochrona zagrożonych gatunków.