Opis zwierzęcia

Ibis kasztanowaty (Plegadis falcinellus), znany również jako ibis szkarłatny lub ciemny, to ptak wodny należący do rodziny ibisów (Threskiornithidae). Jego wyjątkowy wygląd oraz zachowanie sprawiają, że jest on jednym z bardziej charakterystycznych przedstawicieli swojej rodziny.

Wygląd tego ptaka jest naprawdę wyróżniający się. Dorosłe osobniki osiągają długość ciała od 55 do 65 cm, a rozpiętość skrzydeł może wynosić od 88 do 105 cm. Najbardziej charakterystyczną cechą ibisa kasztanowatego jest jego długi, zakrzywiony dziób, który służy mu do poszukiwania pokarmu w miękkim błocie lub płytkiej wodzie. Upierzenie ibisa jest w większości ciemne, z metalicznym połyskiem, który w zależności od oświetlenia może zmieniać barwę od ciemnobrązowej do zielono-czarnych odcieni. Młode ptaki są bardziej matowe, z brązowym upierzeniem i mniej wyrazistym połyskiem.

Ibis kasztanowaty zamieszkuje różnorodne siedliska wodne, takie jak mokradła, bagna, stawy, rzeki czy jeziora. Jego zasięg występowania jest dość szeroki – obejmuje on wiele regionów świata, w tym części Europy, Azji, Afryki, Australii oraz obu Ameryk. Ptak ten jest w dużej mierze wędrowny, a jego migracje zależą od regionu i warunków klimatycznych.

Żywienie ibisa kasztanowatego jest typowe dla ptaków wodnych – składa się głównie z różnego rodzaju bezkręgowców, takich jak robaki, ślimaki czy małe owady, które znajduje, sondując miękkie podłoże swoim długim dziobem. Może również zjadać małe ryby i płazy.

Okres lęgowy ibisa kasztanowatego zależy od regionu, w którym się znajduje. Ptaki te są monogamiczne, a ich gniazda zazwyczaj znajdują się w koloniach wśród trzcin, na niskich drzewach lub krzewach, blisko wody. Samica składa od 3 do 4 jaj, które są wysiadywane przez obydwoje rodziców przez około 21-22 dni. Młode są karmione przez rodziców i stają się w pełni opierzone po około 6 tygodniach.

Ibis kasztanowaty odgrywa ważną rolę w ekosystemach wodnych, przyczyniając się do kontroli populacji różnych bezkręgowców. Pomimo że nie jest uznawany za gatunek zagrożony na większości swojego obszaru występowania, lokalne populacje mogą być narażone na zagrożenia takie jak degradacja siedlisk, zanieczyszczenie wód czy zmiany klimatyczne. Ochrona mokradeł i innych siedlisk wodnych jest kluczowa dla zachowania tego niezwykłego ptaka i wielu innych gatunków zależnych od tych ekosystemów.