Wagi i miary

Dane biologiczne

Opis zwierzęcia

Ibis szkarłatny (Eudocimus ruber) to fascynujący ptak, który należy do rodziny ibisów. Jego wyjątkowy wygląd i zachowanie czynią go jednym z najbardziej charakterystycznych przedstawicieli swojego gatunku. Jest to ptak, który może być łatwo rozpoznany dzięki swojemu intensywnie czerwonemu upierzeniu, które sprawia, że nie można go pomylić z żadnym innym gatunkiem.

Występowanie ibisa szkarłatnego obejmuje tereny Ameryki Południowej i Środkowej, a także niektóre obszary Karaibów. Preferuje on różnorodne siedliska wodne, takie jak bagna, mokradła, jeziora, a nawet obszary przybrzeżne, gdzie może znaleźć obfite źródła pożywienia.

Dorosły osobnik tego gatunku może osiągnąć długość od 55 do 63 cm, z rozpiętością skrzydeł wynoszącą od 90 do 105 cm. Jego ciało jest pokryte piórami o intensywnie czerwonym kolorze, z wyjątkiem czarnych lotek. Długi, zakrzywiony dziób ibisa szkarłatnego jest również charakterystyczną cechą, umożliwiającą mu łowienie ryb, skorupiaków i innych małych zwierząt wodnych.

Ibis szkarłatny jest ptakiem towarzyskim, często widywanym w dużych grupach. Jego zachowanie społeczne obejmuje wspólne gniazdowanie, żerowanie i odpoczywanie. Okres lęgowy zależy od regionu, ale zazwyczaj przypada na porę deszczową, kiedy dostępność pożywienia jest największa. Gniazda budowane są zwykle w koloniach na drzewach lub krzewach znajdujących się blisko wody. Samica składa od dwóch do czterech jaj, które są wysiadywane przez obydwoje rodziców.

Młode ibisy szkarłatne rodzą się z białym upierzeniem, które z czasem zmienia kolor na czerwony. Proces ten rozpoczyna się od nóg i dzioba, stopniowo obejmując resztę ciała. Pełne dojrzałe upierzenie uzyskują po około dwóch latach.

Ibis szkarłatny odgrywa ważną rolę w ekosystemie, będąc naturalnym kontrolerem populacji różnych zwierząt wodnych. Jest także ważnym gatunkiem dla wielu kultur rdzennych Ameryki, gdzie często pojawia się w mitologii i sztuce.

Niestety, ibis szkarłatny jest gatunkiem, który napotyka na różne zagrożenia. Niszczenie i degradacja jego naturalnych siedlisk, zanieczyszczenie wód oraz nielegalny odłów dla piór i mięsa, to tylko niektóre z problemów, z którymi musi się mierzyć. Międzynarodowe i lokalne organizacje ochrony przyrody podejmują jednak wysiłki, aby chronić ten gatunek i jego środowisko, aby ibisy szkarłatne mogły nadal zdobić krajobrazy Ameryki swoim intensywnie czerwonym upierzeniem.