Wagi i miary

Dane biologiczne

Opis zwierzęcia

Kiełb Kesslera, znany naukowo jako Romanogobio kesslerii, to słodkowodna ryba należąca do rodziny karpiowatych (Cyprinidae). Zamieszkuje głównie rzeki i strumienie Europy Wschodniej, w tym dorzecza Dunaju, Dniestru, Południowego Bugu oraz częściowo Morza Czarnego i Azowskiego. Jego preferowane siedliska to piaszczyste lub żwirowe dno z dobrze rozwiniętą roślinnością wodną, gdzie może znaleźć schronienie i pożywienie.
Kiełb Kesslera charakteryzuje się wydłużonym, nieco bocznie spłaszczonym ciałem, które może osiągać do 25 cm długości, choć większość dorosłych osobników jest mniejsza. Posiada srebrzysto-szarą barwę z ciemniejszym grzbietem, co pomaga mu w maskowaniu się na dnie rzeki. Wyróżnia się również przez stosunkowo duży otwór gębowy skierowany ku górze, co ułatwia chwytanie pokarmu unoszącego się w wodzie.
Dieta tego gatunku jest dość zróżnicowana i obejmuje zarówno drobne organizmy bentoniczne, takie jak larwy owadów, małe skorupiaki, jak i materiał roślinny. Kiełb Kesslera odgrywa ważną rolę w ekosystemach wodnych, będąc jednocześnie drapieżnikiem, jak i ofiarą dla większych ryb oraz ptaków wodnych.
Rozród Kiełba Kesslera ma miejsce na przełomie wiosny i lata, kiedy to temperatura wody osiąga około 18-20°C. Samice składają ikry na kamieniach lub roślinach wodnych, gdzie samce następnie je zapładniają. Rozwój embrionalny trwa kilka dni, po których wykluwają się larwy. Młode ryby szybko rosną przez pierwsze lata życia, osiągając dojrzałość płciową zazwyczaj w drugim roku życia.
Niestety, Kiełb Kesslera, podobnie jak wiele innych gatunków słodkowodnych ryb, jest zagrożony z powodu różnych czynników antropogenicznych. Destrukcja siedlisk przez regulację rzek, zanieczyszczenie wód, a także konkurencja i drapieżnictwo ze strony inwazyjnych gatunków ryb, przyczyniają się do spadku populacji tego gatunku. W niektórych regionach został uznany za gatunek zagrożony wyginięciem, co wymaga podjęcia działań ochronnych, aby zapewnić jego przetrwanie.
Ochrona Kiełba Kesslera wymaga kompleksowego podejścia, w tym ochrony i odbudowy naturalnych siedlisk, monitorowania stanu populacji, a także edukacji społecznej na temat znaczenia bioróżnorodności i ekosystemów wodnych. Współpraca międzynarodowa może również odgrywać kluczową rolę w ochronie tego gatunku, ponieważ jego siedliska często przekraczają granice państwowe.