Wagi i miary

Status zagrożenia

Opis zwierzęcia

Mewa śmieszka (Chroicocephalus ridibundus), znana również pod nazwą mewa czarnogłowa, jest gatunkiem ptaka wodnego należącym do rodziny mewowatych. Jej nazwa naukowa pochodzi z greckiego "khroizo" oznaczającego "kolorować" i "kephalos" oznaczającego "głowa", co odnosi się do charakterystycznej czarnej plamy na głowie dorosłych osobników w okresie lęgowym.

Z wyglądu mewa śmieszka jest stosunkowo małym ptakiem o długości ciała około 38-44 cm, rozpiętości skrzydeł wynoszącej 94-105 cm i wadze w granicach 225-350 g. Wyróżnia się smukłą sylwetką z wąskimi skrzydłami i stosunkowo krótkimi, ale ostrymi dziobami. W okresie lęgowym dorosłe osobniki mają błyszczącą, czarną głowę, jasnoszare plecy, białe podbrzusze oraz czerwone nogi i dziób. Poza sezonem lęgowym głowa staje się biała z charakterystycznymi ciemnymi plamkami, a nogi i dziób zmieniają kolor na ciemniejszy.

Mewa śmieszka jest ptakiem wędrownym, który zimę spędza głównie na wybrzeżach Morza Śródziemnego, Morza Czarnego, a także na dużych zbiornikach wodnych w zachodniej i południowej Europie. W Polsce można ją spotkać głównie w okresie wiosennych i jesiennych migracji, choć niektóre osobniki decydują się na zimowanie nad polskim wybrzeżem.

Jej dieta jest wszechstronna i zależna od dostępnych zasobów. Mewy śmieszki żywią się głównie rybami, owadami, skorupiakami oraz odpadkami, nie gardząc również pokarmem roślinnym. Są to ptaki towarzyskie, często gromadzące się w duże, hałaśliwe kolonie, szczególnie w okresie lęgowym.

Okres lęgowy mewy śmieszki rozpoczyna się w kwietniu lub maju. Gniazda budują na ziemi, wśród traw lub na płaskich dachach, często tworząc kolonie lęgowe wraz z innymi gatunkami mew. Samica składa zazwyczaj 2-3 jaja, które są wysiadywane przez obydwoje rodziców przez około 22-26 dni. Młode są w pełni opierzone i zdolne do lotu po około 35-40 dniach od wyklucia, choć przez pewien czas pozostają jeszcze pod opieką rodziców.

Mewa śmieszka jest gatunkiem uznawanym za najmniej narażony na wyginięcie, jednak lokalne populacje mogą być zagrożone przez utratę naturalnych siedlisk, zanieczyszczenie środowiska oraz konkurencję o pokarm. Warto zaznaczyć, że jest to ptak obecny również w miastach, gdzie łatwo przystosowuje się do życia w pobliżu człowieka, co czasami prowadzi do konfliktów, zwłaszcza w okresie lęgowym, gdy mewy stają się bardzo ochronne wobec swoich gniazd.