Opis zwierzęcia

Siewka złota (Pluvialis apricaria) to gatunek ptaka z rodziny sieweczkowatych (Charadriidae), który zachwyca swoim wyglądem, zwłaszcza w okresie godowym. Jest to ptak o dość kompaktowej budowie ciała, z krótkim, grubym dziobem i stosunkowo krótkimi nogami. Długość ciała siewki złotej waha się od 23 do 26 cm, a rozpiętość skrzydeł może osiągać od 67 do 76 cm. Samce i samice są podobne wielkością, choć samice mogą być nieco większe.

W okresie lęgowym upierzenie siewki złotej jest niezwykle efektowne. Grzbiet staje się ciemny z licznymi, złotymi i czarnymi plamkami, co sprawia, że ptak doskonale maskuje się na tle morskich wrzosowisk i innych otwartych terenów, gdzie zwykle gniazduje. Brzuch i boki są czysto białe, a pierś zdobi szeroki, czarny pas, który kontrastuje z jasnymi partiami. Poza sezonem lęgowym upierzenie staje się bardziej stonowane, głównie szarobrązowe z mniej wyraźnymi plamkami.

Siewka złota to ptak wędrowny, który lata zimuje w zachodniej i południowej Europie, na wybrzeżach Afryki oraz w południowo-zachodniej Azji. W Polsce pojawia się głównie podczas przelotów wiosennych i jesiennych, choć niektóre obszary kraju są ważnymi miejscami odpoczynku i żerowania dla tych ptaków.

Żywi się głównie bezkręgowcami, takimi jak robaki, owady i ich larwy, które zbiera z powierzchni ziemi. Jej dieta może być uzupełniana przez małe mięczaki i nasiona. Siewka złota poszukuje pokarmu głównie na otwartych przestrzeniach, takich jak łąki, pola uprawne, bagna i płytkie brzegi wód.

Okres lęgowy siewki złotej rozpoczyna się w maju. Gniazdo to prosta zagłębienie w ziemi, które ptak wyścieła roślinnością. Samica składa zazwyczaj 4 jaja, które są inkubowane przez około 26-27 dni. Oboje rodzice biorą udział w opiece nad pisklętami, które opuszczają gniazdo niedługo po wykluciu, ale przez pewien czas są jeszcze karmione przez rodziców.

Siewka złota jest ptakiem towarzyskim, często gromadzącym się w duże stada, szczególnie poza sezonem lęgowym. Jej obecność w danym regionie może być wskaźnikiem zdrowego środowiska, ponieważ ptak ten preferuje nienaruszone, otwarte przestrzenie do życia i żerowania.

Ochrona siewki złotej koncentruje się głównie na zachowaniu jej naturalnych siedlisk, które są zagrożone przez działalność człowieka, w tym urbanizację, intensyfikację rolnictwa i zmiany klimatyczne. Działania takie jak ochrona obszarów mokradeł, ograniczenie stosowania pestycydów i herbicydów oraz utrzymanie otwartych przestrzeni są kluczowe dla przetrwania tego i wielu innych gatunków ptaków wędrownych.