Wagi i miary

Opis zwierzęcia

Sikora uboga (Poecile palustris), zwana również sikorą bagienne, jest małym, lecz niezwykle ciekawym ptakiem z rodziny sikor (Paridae), zamieszkującym głównie tereny Europy i części Azji. Charakteryzuje się niewielkimi rozmiarami, gdyż jej długość ciała wynosi zaledwie 11-12,5 cm, a masa ciała oscyluje w granicach 8-12 g.
Wyróżnia się subtelnym upierzeniem o barwach, które doskonale komponują się z otoczeniem. Na górnych partiach ciała dominuje kolor zielonkawo-szary, który doskonale maskuje ptaka wśród liści i gałęzi. Brzuch i pierś są jasne, zwykle o kremowym odcieniu, co tworzy delikatny kontrast z resztą upierzenia. Charakterystycznym elementem jej wyglądu jest także czarna "czapeczka" na głowie oraz niewielka, czarna "broda", które nadają jej wyrazisty i rozpoznawalny wygląd.
Sikora uboga prowadzi osiadły tryb życia w wilgotnych lasach liściastych i mieszanych, szczególnie ceni sobie tereny w pobliżu zbiorników wodnych, jak bagna, torfowiska czy brzegi strumieni. W Polsce można ją spotkać w odpowiednich biotopach na całym terytorium kraju, choć nie należy do gatunków licznych.
Jej dieta składa się głównie z drobnych owadów i ich larw, pająków, a w okresie jesienno-zimowym uzupełniana jest nasionami i owocami. Sikora uboga wykazuje dużą zręczność w poszukiwaniu pokarmu, często wisi głową w dół na gałązkach, by dosięgnąć ukrytych przysmaków.
Okres lęgowy sikory ubogiej przypada na wiosnę, od kwietnia do maja. Gniazdo jest budowane w naturalnych zagłębieniach drzew lub w dziuplach, często na niewielkiej wysokości. Samica składa od 6 do 9 białych jaj z czerwonawymi plamkami, na które następnie wysiaduje przez około 14 dni. Młode są karmione przez oboje rodziców i opuszczają gniazdo po około 18-20 dniach od wyklucia, choć przez pewien czas pozostają jeszcze pod ich opieką.
Sikora uboga, choć mała i na pierwszy rzut oka niepozorna, jest gatunkiem fascynującym ze względu na swoje zwyczaje i adaptacyjność do życia w specyficznych warunkach środowiskowych. Stanowi ważny element ekosystemów, w których żyje, przyczyniając się do kontroli populacji owadów. Jej obecność w lasach i parkach może być także wskaźnikiem zdrowego i zrównoważonego środowiska.