Opis zwierzęcia

Stułbia zielona (Hydra viridissima) jest fascynującym, choć często przeoczanym członkiem rodziny stułbiowatych, należącym do typu parzydełkowców. To niewielkie, słodkowodne zwierzę wyróżnia się swoją wyjątkową zdolnością do fotosyntezy, dzięki symbiotycznym algom zielonym zwanych zoochlorellami, które zamieszkują w jej tkankach. Stułbia zielona, mimo że może osiągać zaledwie kilka milimetrów długości, odgrywa ważną rolę w swoim ekosystemie, będąc zarówno drapieżnikiem, jak i producentem tlenu.

Ciało stułbi zielonej ma kształt walcowaty, zakończony podstawą, która umożliwia jej przytwierdzanie do różnorodnych podłoży, takich jak kamienie, gałęzie, a nawet powierzchnie liści. Na przeciwległym końcu znajduje się otwór gębowy otoczony licznymi mackami. Macki te są wyposażone w specjalistyczne komórki zwane knidocytami, zawierające parzydełka, które stułbia używa do chwytania i unieruchamiania drobnych organizmów wodnych, takich jak larwy owadów czy małe skorupiaki, stanowiących jej główne źródło pokarmu.

Co ciekawe, barwa stułbi zielonej jest bezpośrednio związana z obecnością zoochlorelli w jej ciele. Te mikroskopijne algi nadają jej intensywnie zielony kolor, który może się zmieniać w zależności od intensywności światła i koncentracji alg. Symbioza między stułbią a algami jest przykładem mutualizmu, gdzie algi dostarczają stułbi zielonej produkty fotosyntezy, w tym tlen i związki organiczne, podczas gdy stułbia zapewnia algom ochronę i dostęp do światła.

Mimo swojej pozornej prostoty, stułbia zielona wykazuje zdumiewającą zdolność do regeneracji. Może odtworzyć utracone części ciała, a nawet z jednej stułbi zielonej mogą powstać dwie nowe, jeśli zostanie ona przecięta na pół. Ten proces, znany jako rozmnażanie bezpłciowe przez pączkowanie, pozwala populacjom stułbi zielonych szybko się rozmnażać, zwłaszcza w korzystnych warunkach środowiskowych.

Stułbia zielona, choć może wydawać się skromnym mieszkańcem słodkowodnych ekosystemów, jest niezwykłym przykładem złożonych interakcji między różnymi formami życia oraz zdolności adaptacyjnych i regeneracyjnych organizmów żywych. Jej obecność w wodach słodkich może służyć jako wskaźnik zdrowia ekosystemu oraz stanowić ważny element badań nad symbiozą i fotosyntezą.