Wagi i miary

Dane biologiczne

Status zagrożenia

Opis zwierzęcia

Syczek zwyczajny (Otus scops) to mały, tajemniczy ptak z rodziny puszczykowatych, który zamieszkuje szeroki obszar Europy, Azji oraz Afryki Północnej. Charakteryzuje się subtelnym pióropuszem, który doskonale kamufluje go w naturalnym otoczeniu, szczególnie podczas odpoczynku wśród gałęzi drzew lub wśród skał. Jego upierzenie ma zazwyczaj odcienie szarości, brązu i beżu, z delikatnymi, ciemniejszymi prążkami i plamkami, które pomagają mu zlewać się z otoczeniem.
Syczek zwyczajny jest ptakiem o stosunkowo niewielkich rozmiarach; długość jego ciała wynosi od 19 do 21 cm, a rozpiętość skrzydeł osiąga od 47 do 54 cm. Posiada charakterystyczne, duże, żółte oczy, które są typowe dla nocnych drapieżników, oraz stosunkowo długi, ostro zakończony dziób. Jedną z najbardziej charakterystycznych cech syczka jest jego dźwięczny, monotonny śpiew, przypominający gwizd, który może być słyszany w nocy przez kilka miesięcy w roku, głównie w okresie godowym.
Syczek zwyczajny prowadzi głównie nocny tryb życia. Dzień spędza ukryty wśród gęstej roślinności lub w szczelinach skalnych, natomiast nocą wyrusza na łowy. Jego dieta składa się głównie z owadów, takich jak ćmy, chrząszcze czy prostoskrzydłe, ale może też zjadać małe gryzonie, małe ptaki czy pająki. Poluje, wykorzystując swoje doskonałe zdolności słuchowe i wzrokowe, aby wypatrywać zdobyczy w całkowitej ciemności.
Okres lęgowy syczka zwyczajnego rozpoczyna się wczesną wiosną. Ptak ten nie buduje tradycyjnego gniazda; zamiast tego wykorzystuje naturalne zagłębienia w drzewach, skalnych szczelinach czy nawet opuszczone budowle, aby złożyć od 3 do 5 jaj. Inkubacja trwa około 3 tygodnie, a obydwoje rodzice uczestniczą w opiece nad potomstwem. Młode są karmione przez rodziców do momentu, aż staną się w pełni samodzielne, co zazwyczaj następuje po około miesiącu od wyklucia.
Syczek zwyczajny jest gatunkiem, który preferuje otwarte lasy, parki krajobrazowe, sady, a także tereny skaliste i zarośla. Jego obecność często zdradza charakterystyczny śpiew, dzięki któremu można go zlokalizować nawet bez bezpośredniego zobaczenia. Mimo że nie jest uznawany za gatunek zagrożony, lokalne populacje mogą być narażone na skutki utraty naturalnych siedlisk oraz na działalność człowieka. Ochrona jego naturalnego środowiska oraz odpowiedzialne zarządzanie lasami i terenami zielonymi są kluczowe dla zachowania tego niezwykłego, nocnego drapieżnika.