Wagi i miary

Status zagrożenia

Opis zwierzęcia

Kangur mały, znany naukowo jako Notamacropus parma, to fascynujący mieszkaniec Australii i Nowej Gwinei, choć jego populacja jest rozproszona i niekiedy uważany był za gatunek wymarły. Ten niewielki torbacz należy do rodziny kangurów, lecz wyróżnia się znacznie mniejszymi rozmiarami w porównaniu do swoich bardziej znanych krewnych, takich jak kangur rudy czy kangur szary.

Dorosłe osobniki kangura małego osiągają zaledwie około 50-60 cm wysokości przy masie ciała oscylującej wokół 6-8 kg, co czyni je jednymi z mniejszych przedstawicieli swojej rodziny. Mają one elegancką, smukłą budowę ciała z długimi, mocnymi tylnymi kończynami, które pozwalają im na wykonanie długich skoków, charakterystycznych dla kangurów. Ich krótkie przednie łapy są zwinne i umożliwiają manipulowanie przedmiotami oraz czyszczenie sierści.

Sierść kangura małego jest gęsta i miękka, zazwyczaj o barwie szaro-brązowej na grzbiecie, przechodzącej w jaśniejsze odcienie brzucha. Ciemniejsze pasy na policzkach oraz długa, puszysta ogon dodają uroku temu zwierzęciu, pomagając mu w komunikacji z innymi osobnikami oraz w utrzymaniu równowagi podczas skoków.

Notamacropus parma prowadzi głównie nocny tryb życia, spędzając dzień odpoczywając w zacienionych, ukrytych miejscach. Jego dieta jest roślinożerna, składając się głównie z traw, liści, a czasami również owoców i kwiatów. Dzięki swym silnym zębom i szczękom, kangur mały jest w stanie efektywnie przetwarzać twardą roślinność.

Rozmnażanie kangurów małych, podobnie jak u innych torbaczy, jest fascynujące. Samica rodzi bardzo małe, słabo rozwinięte młode, które natychmiast po narodzeniu wędruje do torby matki, gdzie zaczyna ssanie mleka i kontynuuje swój rozwój. W torbie, która jest dobrze wyposażona w sutki dostarczające odżywcze mleko, młode spędza kilka pierwszych miesięcy życia, stopniowo dojrzewając i przygotowując się do samodzielnego życia.

Kangur mały, choć nie jest gatunkiem zagrożonym wyginięciem na globalną skalę, stoi przed różnymi wyzwaniami, w tym utratą naturalnego środowiska z powodu rozwoju rolnictwa i urbanizacji, co ogranicza dostępne dla niego tereny. Ochrona jego siedlisk naturalnych oraz prowadzenie dalszych badań nad ekologią i zachowaniem tego gatunku są kluczowe dla zapewnienia jego przetrwania.

W swoim naturalnym środowisku kangur mały jest zwierzęciem niezwykle zwinym i ostrożnym, co w połączeniu z jego nocnym trybem życia czyni obserwacje tych stworzeń w dziczy rzadkim i ekscytującym doświadczeniem dla przyrodników i miłośników dzikiej fauny. Pomimo swojej skromnej wielkości, kangur mały jest ważnym elementem ekosystemu, odgrywając rolę w utrzymaniu równowagi roślinnej swojego środowiska.