Status zagrożenia

Opis zwierzęcia

Mewa armeńska (Larus armenicus) jest gatunkiem ptaka z rodziny mewowatych, który wyróżnia się wśród innych swojego rodzaju unikalnymi cechami fizycznymi i zachowaniami. Jest to ptak średniej wielkości, którego długość ciała wynosi od 47 do 55 cm, a rozpiętość skrzydeł osiąga od 120 do 140 cm. Mewy te ważą przeważnie między 600 a 950 gramów.
Upierzenie mewy armeńskiej jest głównie w odcieniach szarości i białego. W okresie lęgowym dorosłe osobniki mają jaśniejszą głowę, na której widnieje charakterystyczna czarna plama za okiem, a ich grzbiet i skrzydła przybierają ciemniejszy, bardziej jednolity szary kolor. Zimą ich głowa pokrywa się szarymi plamkami. Najbardziej charakterystyczną cechą, która odróżnia mewę armeńską od innych gatunków, jest żółty dziób z czarną plamką na dolnej szczęce oraz żółte nogi. Młode ptaki mają bardziej matowe i plamiste upierzenie w odcieniach brązu i szarości oraz ciemniejszy dziób i nogi.
Mewa armeńska jest gatunkiem o dość ograniczonym zasięgu występowania. Głównie zamieszkuje tereny wokół Morza Czarnego i Morza Kaspijskiego, w tym Armenię, Gruzję, Turcję, Iran oraz częściowo południową Rosję i wschodnią Ukrainę. Preferuje otwarte przestrzenie wodne i ich okolice, takie jak zbiorniki słodkowodne, estuaria rzek, laguny, a także wybrzeża morskie.
Ptaki te są głównie osiadłe, choć niektóre populacje mogą przemieszczać się na krótkie dystanse w poszukiwaniu pożywienia lub korzystniejszych warunków środowiskowych. Ich dieta składa się głównie z ryb, owadów wodnych, mięczaków, a czasem również z odpadów lub padliny. Mewa armeńska jest zazwyczaj uważana za gatunek monogamiczny, tworzący pary na całe życie. Okres lęgowy przypada na wiosnę, kiedy to ptaki te gniazdują kolonijnie na niewielkich wyspach lub przybrzeżnych terenach, budując gniazda z roślinności.
Mimo że globalna populacja mewy armeńskiej nie jest uważana za zagrożoną, lokalne populacje mogą być narażone na szereg zagrożeń, w tym utratę i degradację siedlisk, zanieczyszczenie wód oraz zakłócenia spowodowane działalnością ludzką. Ochrona tych ptaków wymaga więc monitorowania ich populacji i siedlisk, a także podejmowania działań mających na celu zachowanie ich naturalnego środowiska życia.