Status zagrożenia

Opis zwierzęcia

Mewa blada (Larus hyperboreus) jest dużym ptakiem należącym do rodziny mewowatych, zamieszkującym przede wszystkim obszary arktyczne oraz subarktyczne. Jest to gatunek, który zwraca uwagę swoim wyglądem, zwłaszcza podczas dorosłego okresu życia, kiedy to wyróżnia się swoją białą szatą z jasnoszarymi skrzydłami, na końcach których znajdują się charakterystyczne czarne plamy.

Mewa blada osiąga długość ciała do 55-65 cm, rozpiętość skrzydeł może natomiast wynosić od 135 do 150 cm. Samce są zazwyczaj nieco większe od samic. Masa ciała tych ptaków waha się w granicach od 1 do 1,6 kg. Dziób mewy bladej jest masywny, żółty z czerwoną plamą na dolnej szczęce, co jest charakterystyczną cechą dorosłych osobników. Oczy mają jasną, żółtawą tęczówkę, która kontrastuje z różowymi nogami.

Mewa blada preferuje zimne, otwarte przestrzenie, takie jak obszary przybrzeżne, wyspy i lody morskie. W sezonie lęgowym ptaki te gniazdują kolonijnie na klifach, wyspach i innych trudno dostępnych miejscach, budując gniazda z trawy, mchu i innych dostępnych materiałów. Ich dieta jest wszechstronna – żywią się rybami, mięczakami, skorupiakami, odpadkami, a czasem nawet innymi ptakami.

W okresie lęgowym mewa blada wykazuje silne przywiązanie do miejsca gniazdowania, broniąc swojego terytorium przed intruzami. W tym czasie wydaje różnorodne dźwięki komunikacyjne, które służą zarówno zastraszaniu potencjalnych zagrożeń, jak i wzmocnieniu więzi między partnerami oraz z młodymi.

Młode mewy blade są karmione przez rodziców i spędzają na terytorium gniazdowym do 50 dni. Już od pierwszych dni życia wykazują dużą ruchliwość, a ich upierzenie ma kolor szarobrązowy z charakterystycznymi ciemnymi plamami, co odróżnia je od dorosłych osobników.

Mewa blada jest ptakiem wędrownym, choć niektóre populacje mogą pozostać na zimowiskach przez cały rok. Podczas migracji przemieszczają się na południe, docierając do umiarkowanych stref Europy, Azji oraz Ameryki Północnej.

Choć na większości swojego obszaru występowania mewa blada nie jest uznawana za gatunek zagrożony, to jednak zmiany klimatyczne, zanieczyszczenie środowiska i działalność człowieka mogą stanowić potencjalne zagrożenia dla niektórych populacji. Dlatego też monitorowanie populacji tych ptaków oraz ochrona ich naturalnych siedlisk jest kluczowa dla zachowania stabilności gatunku.