Status zagrożenia

Opis zwierzęcia

Mewa srebrzysta (Larus argentatus) to średniej wielkości ptak z rodziny mewowatych, który można spotkać w wielu częściach Europy, a także w niektórych regionach Azji i Ameryki Północnej. Charakterystyczna dla tego gatunku jest ich zdolność do adaptacji do różnorodnych środowisk, w tym miast i nadmorskich terenów.
Z wyglądu mewa srebrzysta jest łatwo rozpoznawalna dzięki swojej charakterystycznej sylwetce: ma stosunkowo duże ciało o długości od 55 do 67 cm, z rozpiętością skrzydeł dochodzącą do około 140-150 cm. Upierzenie tych ptaków jest głównie białe, z jasnoszarym grzbietem i górnymi częściami skrzydeł, co nadaje im "srebrzysty" wygląd. Czarna obwódka na końcu skrzydeł, z charakterystycznym białym "lusterkiem", jest dobrze widoczna, zwłaszcza w locie. Młode osobniki mają bardziej pstrokate upierzenie w odcieniach brązu i szarości, które z wiekiem stopniowo zmienia się w bardziej jednolite kolory dorosłych ptaków. Dziób mewy srebrzystej jest masywny i żółty, z charakterystyczną czerwoną plamką na dolnej szczęce, która służy jako cel dla piskląt podczas żebrań o pokarm.
Mewy srebrzyste są wszystkożerne, co oznacza, że ich dieta jest bardzo zróżnicowana i może zawierać ryby, skorupiaki, owady, odpadki oraz mniejsze ptaki i ich jaja. Ich wszechstronność dietetyczna jest jednym z powodów, dla których tak dobrze adaptują się do różnych środowisk, w tym miejskich, gdzie często korzystają z odpadów produkowanych przez ludzi.
Te ptaki są również znane z ich społecznego zachowania, często gromadzą się w duże, hałaśliwe kolonie, zwłaszcza w okresie lęgowym. Budują gniazda na ziemi, w miejscach ukrytych przed drapieżnikami, często na wyspach lub w trudno dostępnych miejscach nadbrzeżnych. W jednym lęgu mewa srebrzysta zwykle składa 2-3 jaja, które są inkubowane przez obydwoje rodziców przez około trzy do czterech tygodni.
Mewy srebrzyste są ptakami monogamicznymi, co oznacza, że tworzą pary na całe życie. Ich długowieczność w połączeniu z silnymi więziami partnerskimi sprawia, że niektóre pary pozostają razem przez wiele lat. Komunikacja między mewami odbywa się za pomocą różnorodnych dźwięków, od głębokich "kraków" po wysokie "kiow", które służą różnym celom, od ostrzegania przed drapieżnikami po wzywanie partnera.
W ostatnich dekadach populacja mewy srebrzystej znacznie wzrosła, co w niektórych miejscach doprowadziło do konfliktów z ludźmi. Mimo to, są one fascynującym przykładem adaptacji do zmieniającego się świata i ważnym elementem ekosystemów, w których żyją. Ich obecność w miastach może być wyzwaniem, ale jednocześnie przypomina o bliskiej relacji między naturą a urbanizowanym środowiskiem człowieka.