Wagi i miary

Status zagrożenia

Opis zwierzęcia

Puszczyk uralski (Strix uralensis) to fascynujący przedstawiciel rodziny sów, który wyróżnia się swoją tajemniczością i niezwykłymi zdolnościami adaptacyjnymi. Ta średniej wielkości, choć w porównaniu do innych sów wydaje się dość masywna, ptak drapieżny zamieszkuje rozległe obszary Eurazji, od Skandynawii przez Syberię, aż po daleki wschód kontynentu.
Charakterystyczną cechą puszczyka uralskiego jest jego upierzenie, które idealnie maskuje go w lesistym otoczeniu. Jego pióra mają barwy mieszające się od szarości, przez różne odcienie brązu, aż po płowe, co sprawia, że ptak ten jest trudny do dostrzeżenia wśród drzew. Dzięki temu puszczyk uralski jest znakomitym myśliwym, potrafiącym z zaskoczenia zaatakować swoją ofiarę.
Głowa tego ptaka jest stosunkowo duża, z charakterystycznymi, wielkimi, ciemnymi oczami, które doskonale widzą w nocy. To właśnie doskonały wzrok, a także niezwykle wrażliwy słuch, umożliwiają puszczykowi uralskiemu skuteczne polowanie po zmroku. Posiada on również krótki, zakrzywiony dziób, który jest przystosowany do rozrywania mięsa.
Puszczyk uralski prowadzi nocny tryb życia. Dzień spędza ukryty wśród gałęzi drzew lub w dziuplach, aby nocą wyruszyć na polowanie. Jego dieta jest zróżnicowana i obejmuje głównie małe ssaki, takie jak myszy czy nornice, ale także ptaki, a czasami większe ofiary, takie jak młode zające.
Okres rozrodczy puszczyka uralskiego przypada na wiosnę. Samica składa od 2 do 4 jaj w gnieździe zlokalizowanym zazwyczaj w dziupli drzewa. Oboje rodzice angażują się w opiekę nad potomstwem, z tym że to samica głównie wysiaduje jaja, podczas gdy samiec zaopatruje ją w pożywienie. Młode puszczyki są w pełni opierzone i gotowe do samodzielnego życia po około miesiącu od wyklucia.
Puszczyk uralski jest ptakiem terytorialnym i monogamicznym. Pary zazwyczaj pozostają ze sobą na stałe, dzieląc terytorium, które może obejmować do kilku kilometrów kwadratowych lasu.
Zagrożenia dla puszczyka uralskiego wynikają głównie z działalności człowieka, w tym z wycinki lasów, co prowadzi do utraty naturalnych siedlisk. Ptak ten jest jednak w stanie adaptować się do różnych środowisk leśnych, co pozwala mu na przetrwanie w zmieniających się warunkach. W wielu regionach puszczyk uralski jest objęty ochroną, co przyczynia się do utrzymania stabilnej populacji tego niezwykłego ptaka.